Projectomschrijving
Niets moet en alles mag
Mijn stilteweek, waar ik eerder over schreef, begon lekker. Het voelde fijn om niets met de buitenwereld te hoeven. Niets moet en alles mag.
In mijn huis heb ik een fijne plek. Waar mijn innerlijk weten in no time op gang komt. Ik boekte gelijk mooie successen in wat vraagstukken. De binnenwereld slingerde het ene plaatje na het andere mijn bewustzijn in. Ik was blij verrast dat ik een oud energieveld af mocht sluiten.
En daar was ook een nieuw energieveld, wat ik naar eigen inzicht in mocht gaan vullen. Daar begon gelijk het gedonder. Want zodra zich iets nieuws aandient, verschijnen er vaak beren op mijn weg. Blokkades die in me zitten. Die de weg die ik te gaan heb graag willen saboteren. Ik besloot ze op een zijspoor te zetten om er de dag erna naar te kijken.
Een dag die niet echt goed begon. Mijn ratio bemoeide zich constant met de invulling van de dag. Daar trapte ik met open ogen in. Er kwam niets uit mijn handen. Ik liep als een kip zonder kop rond. Tijdens de lunch zat ik op mijn favoriete plek, waar altijd onmiddellijk de rust valt. Daarmee kwam er boosheid, verdriet en frustratie. Weet je nog? De blokkades van gisteren, die je opzij schoof. Ik probeerde het weg te slikken, maar dat werkte niet. De enige manier om de emoties het hoofd te bieden, was door ze recht in de ogen te kijken. Emoties die hoorden bij de blokkades. Ik ging er vol in en na een tijdje keerde de rust weer. De emoties verdwenen langzaam. Het werd weer stil van binnen. Een stukje healing was in gang gezet.
Samen werken met mijn binnenwereld vraagt veel energie. Ik word er altijd enorm enthousiast van. Het is mijn passie. Daardoor ga ik wel eens over mijn grenzen. Halverwege de
week gaf mijn lichaam dat ook aan. Het bleef stil. Zelfs inzichten bleven uit. Frustrerend, want daar deed ik het toch niet voor om helemaal niets binnen te krijgen. Het enige wat mijn lichaam wilde was een powernap midden op de dag. Ik besloot me over te geven aan een powernap. Ook dromen zijn ervoor bedoeld om signalen te geven. Maar ook tijdens de powernap bleef het stil. Het voelde als een nutteloze dag. Ik had helemaal niets gedaan. Maar de accu opladen was even een noodzakelijk iets, zodat ik in beweging kon blijven.
Vrijdag de 13e was de laatste dag van de week stilte. Of het daar nou aan lag weet ik niet, maar die dag was er eentje vol uitdagingen uit de buitenwereld. Die me allemaal op de proef stelden om in het ritme van de stilte te blijven. Aan één telefoontje ontkwam ik niet. Dat gelijk mijn stilte doorbrak. Met veel weerstand gaf ik daar aan toe. Zoals altijd, daar waar je weerstand voelt, daar moet je juist naar toe bewegen. Enige dagen later werd duidelijk dat de breuk in de stilteweek een belangrijke was. Niets gebeurt voor niets. Dat bleek ook nu weer.
Terugkijkend op de week is voorbijgekomen wat past bij een moment van stilte. Inzichten, emoties, stiller dan stil en beproevingen die de stilte willen doorbreken. Alles had bijgedragen aan mijn weg vooruit. Ik had nieuwe energie en informatie om verder te kunnen. Had zelf weten te voorkomen dat ik letterlijk stil zou komen te staan. Waar het voor deze week wel naar uit zag.
Stilstand betekent vooruitgang!
Bianca de Vries, Apeldoorn www.caminolifestyle.nl/
Reageer